____________ ____________ ταξιδεύοντας: 122 ~ Πωλ Βάντερμπορχτ: Από δωμάτιο ξενοδοχείου στην Πάτρα

ταξιδεύοντας

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

122 ~ Πωλ Βάντερμπορχτ: Από δωμάτιο ξενοδοχείου στην Πάτρα



Paul Vanderborght (1899-1971)
"της Αριάδνης το χρυσό νήμα θα το ξαναβρούμε
και το άδολο ήθος των λιμανιών μες στου πρωιού το γλαυκό αγέρι,
και της φασκομηλιάς το άρωμα, την οσμή του θύμου."



Δωμάτιο ξενοδοχείου στην Πάτρα

Αφήστε μας μόνους εδώ, μακρυά απ' των όχλων το κοπάδι:
Πάρα πολύν καιρό έχουμε κ' οι δυο μας ταξιδέψει.
Το μεγάλο δωμάτιο, γλυκό στα κουρασμένα μας κορμιά 'ναι.
Σιωπή ύστερ' από τις κραυγές των τραίνων, των νερών τον σάλο...

Δεν είναι τίποτα αγαπητότερο για την κούρασή μας
από το φιλικό δέξιμο αυτών των δροσερών μικρών κλινών,
και το καθάριο νερό που τις ρυτίδες και τις θλίψεις σβήνει...
Δεν είναι τίποτα αγαπητότερο για τη μοναξιά μας.

Απ' το κλειστό παράθυρό μας φαίνεται ολόκληρο το παλιό λιμάνι.
Ο αέρας σηκώνεται και στο σκαρί των καραβιών απάνω πέφτει.
Κάτω απ' τα γκρίζα σύννεφα, πίσω απ' τα τζάμια,
η φλόγα ενός τριαντάφυλλου στη δύση ανθίζει.

Ω ιστοί μπρος στο βουνό και στον όρμον ορθωμένοι,
άνθρωποι ανάμεσα στα κύματα αυτά, στην προκυμαία,
τι περιμένετε; Ποιο κάλεσμα ναυτών καινούργιο;
Στην εξοχή κατηφορίζει η νύχτα απ' τα γαλάζια βράχια...

θα κοιμηθώ σε λίγο, βασιλιά της Ιθάκης, Οδυσσέα.
Βρήκες και πάλι το νησί σου εκεί κάτω, πέρα
στις τελευταίες αχτίδες του βραδιού; Έκλαψες τάχα
τον νεαρό αγκαλιάζοντας Τηλέμαχό σου;...

Κουράστηκες από έρωτες αβέβαιους, επιτέλους,
από τα ριψοκίνδυνα ταξίδια σου και τις πανουργιές σου;
Σ' όλον τον τόπο κατεβαίνει η νύχτα από γαλάζια βράχια.
Πάτρα! Καράβια αγκυροβολημένα. Πού 'ναι οι καπετάνιοι;

Με τα μάτια σ' αγγίζω, λιμάνι παλιό, βιβλίο με εικόνες
ανοιγμένο για τ' ουρανού και των θαλασσινών τούς φίλους.
Ήρωες, θαλασσοπόροι κ' έμποροι σταφίδας,
τον ύπνο των καλών παιδιών λικνίσετε, λικνίσετέ μας!

μτφ: Άρης Δικταίος


Ξενοδοχείο στο λιμάνι της Πάτρας - φωτ: tobi.heinrich

__ __ __ __

Η πόλη

Μια δύναμη, που ήταν, μαζί, γλυκιά και φοβερή, έσφιξε τα φρένα του αυτοκινήτου, σιγάνεψε τη θορυβώδη κούρσα... Η μηχανή, όπου φυσούσαν όλοι οι μοντέρνοι Ήφαιστοι, ξαναβρήκε τον ρυθμό μιας ανάσας ανάλαφρης. Κι όπως αφήναμε πίσω μας την κώμη της Ελευσίνας, στα πλευρά του χαλύβδινου ζώου κολλήσανε δυο λευκές φτερούγες από φως.

Σα να μας ωδηγούσε μια εξημμένη δύναμη πάνω σ' έναν δρόμο ανοιγμένο απ' αυτήν, φαρδύ και στιλπνό σαν καθρέφτη και σα να 'ταν η μοίρα μας ν' αφηνόμαστε έτσι, να γλιστρούμε ανάμεσα γης κι ουρανού. Ο άνθρωπος στο τιμόνι σώπαζε στη σκιά: δεν ήταν πια παρά ένα ασαφές σχήμα, υποταγμένο στον ρυθμό του υπέρτατου σταθμού.

Η νύχτα είχε απλωθή μαλακά στην Αττική... Οι δυο φτερούγες από λάμψη έγειραν λίγο: τα δυο φανάρια ανάγγειλαν την κορυφή ενός απέραντου ιπποδρομίου. Κι άξαφνα, μπροστά μας, αυτή η απότομη κι ολοκληρωτική φωτοχυσία, αυτά τα περιδέραια από διαμάντια πάνω σ' έναν μαύρο λαιμό. Από τα βουνά ως κάτω στη θάλασσα: οι λάμπες. Από τον βράχο ως κάτω στο σκοτεινό νερό: η ζωή. Και μέσα στη νύχτα όλων των αιώνων που την αγάπησαν: η ΑΘΗΝΑ!

μτφ: Άρης Δικταίος


Αθήνα (φωτ: Yanna D.)

__ __ __ __

Κρητική αρμονία

Άκου που η θάλασσα η θορυβώδης ανασαίνει... Η μέθη
ανεβαίνει: είναι η ώρα του μεσονυχτιού.
Σαν γιγάντιο δελφίνι μάς φέρνει το καράβι
κατά τα πρώτα τού τερατώδους νησιού βράχια.

Σκαλισμένος στη σκιά κι ορθός, με τα δυο χέρια του στη ρόδα
ο νεαρός τιμονιέρης θερίζει τα στάχυα των κυμάτων.
Το γέλιο αυτό, κι αυτό το παραλήρημα των λυγμών άκου:
είναι οι σειρήνες που γλιστρούν κάτω απ' το σίδερο της πρώρας.

Άσε να 'ρθούν η σκωπτική τρυφερότητα κ' η αγάπη.
— Οι αναμνήσεις στη θάλασσα έχουνε τη μορφή ανέμου. —
Το παρελθόν σε καταδιώκει, μα κοίταζε εμπρός σου:
Νυχτοφύλακα, ωχρέ νυχτοφύλακα, να η κρητική νύχτα.

Ο άνθρωπος με του ταύρου το μέτωπο μάς καιροφυλακτεί στο περιγιάλι
με την κτηνώδη πείνα του και με το φλογερό του πνεύμα.
Να ζήσουμε! Ξέρεις πώς μας αρπάζει τάχα ο πυρετός
που τόση λάσπη ανακατεύει με την αιχμάλωτη ψυχή μας;

Μα της Αριάδνης το χρυσό νήμα θα το ξαναβρούμε
και το άδολο ήθος των λιμανιών μες στου πρωιού το γλαυκό αγέρι,
— φαντασία! — και της φασκομηλιάς το άρωμα, την οσμή του θύμου.
Τα παιδικά, χωριάτικα χρόνια μας, θα τα ξαναβρούμε.

Τώρα, ας ονειρευτούμε. Λάμπει η σελήνη σαν κυκλώπειο μάτι
και το πελιδνό βλέμμα της περίεργα φωτίζει
τον κύκλο όπου περνούμε, από έναν αγαπώντα τραβηγμένοι,
ενώ ο γεννούμενος ύπνος μάς τυλίγει...

Μεσάνυχτα... Στοχαστικέ νυχτοφύλακα, διακρίνεις κιόλας
στη σκοπιά σου τη θεά με τα γυμνά στήθη,
τους μπλεγμένους πολύποδες, τ' απλοϊκά κατσίκια
και, υποταγμένη στην παλιά μαγεία, την Κρήτη;

μτφ: Άρης Δικταίος


Κρήτη, στο φαράγγι της Σαμαριάς  (φωτ: amcgore)

__ __ __ __

Χρησμός της Πυθίας

Όχι, δεν ξέρετε πια να εξηγήτε τα σημάδια,
άνθρωποι, παλιοί εχθροί, του παρελθόντος σκλάβοι.
Κυκλοφέρετε, φτωχά λαβωμένα κοπάδια'
μασσήσετε το πράσινο όνειρο που ανάξιοι του είστε.

Του κάκου μιαν απλή αρμονία σας ενθυμίζω:
αυτά τα ζαρωμένα αρνάκια στου βοσκού τα μπράτσα,
το τυρί και το μέλι που προσφέρθηκαν στον ξένο,
κατά την ηρεμούσα βασιλεία της Αμφικτυωνίας.

Ξεμάθατε την μεγαλειότητα των δέντρων,
την ειρήνη των λιόδεντρων, των αμνών τη γλύκα.
Θυμούμαι τον χρυσόν αιώνα που σκαλίζατε πάνω
στο μαρμαρένιο διάζωμα το θείο θαύμα.

Είναι καιρός, ενωθήτε: η γη υποφέρει.
Τον πόλεμο των πολιτειών θ' αρχίσετε πάλι;
Τρέμω από φρίκη κ' ελπίδα. Οι λάμψεις πάλλουν
μέσα στη νύχτα που το βάραθρο αυτό θα πλημμυρίση.

Κοιλάδα βαθιά και γυμνή όπου ζη ο ιερός ίσκιος.
Κοιλάδα με τα λιόδεντρα που προς τη θάλασσα πηγαίνουν.
Τα βράχια αυτά ευλογώ, αυλάκι πικρού κόσμου μέσα
από λέξεις στο σφιγμένο λαρύγγι μου φυλακισμένες.

Η Ευρώπη πεθαίνει. Η Ευρώπη γεννιέται. Ιδού ο κανόνας
που θα χτίση τον καινούργιο ναό των ανθρωπίνων..
Ω Δελφοί, ελευθερώσετε τις φλόγες σας στα χέρια μου πάνω,
για να κάμω εν ειρήνη το πέταγμα των αετών να θριάμβευση!

μτφ: Άρης Δικταίος

__ __ __ __

Ο βραβευμένος για την ποιητική συλλογή του "Ελλάδα", Paul Vanderborght γεννήθηκε στην Βαλλωνική περιοχή του Βελγίου (Φραν-λε-Γκοσλί - Les Bons Villers). Το 1918 ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές φοιτώντας στο τμήμα Λατινικών-Ελληνικών, και το 1925 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα Φιλοσοφίας και Φιλολογίας από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών. Από το 1940, και μέχρι την συνταξιοδότησή του, δίδαξε στο Athénée royal de Mons αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους μαθητές του. Αγάπησε και υποστήριξε την ελληνική γλώσσα και συμμετείχε στην αποστολή των εκπαιδευτικών που η Βελγική κυβέρνηση έστειλε στην Αίγυπτο, υπό την εποπτεία του λαμπρού ελληνιστή, βυζαντινολόγου Ανρί Γκρεγκουάρ. Με δική του πρωτοβουλία, το 1929, ιδρύθηκε η επιτροπή για την ανέγερση μνημείου προς τιμήν του Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ, που άφησε την τελευταία του πνοή στην Σκύρο. Στην επιτροπή συμμετείχαν γάλλοι συγγραφείς και οι έλληνες Κωνσταντίνος Π. Καβάφης και Νίκος Καζαντζάκης.

- τα ποιήματα είναι από
την Ανθολογία Βέλγων ποιητών - Ι. Οι γαλλόφωνοι
Εκδόσεις Γ. Φέξη, 1969
Εικόνες, φωτογραφίες: users.skynet.be, flickr.com,
les-bons-villers.be


Ετικέτες ,

1 Comments:

Blogger xomeritis :

Η Ευρώπη γεννήθηκε στην Κρήτη αλλά ο (ευρωπαϊκός) πολιτισμός δεν γεννήθηκε στην Κρήτη. Δημιουργήθηκε στους Δελφούς όπου ο Απόλλωνας σκότωσε ένα κτήνος (και με κτήνος σχετίζεται η γέννηση της Ευρώπης) και επέβαλε την αρμονία (τον κανόνα) στο χάος και έφτιαξε κόσμο ανθρώπινο, κόσμο που μετριέται. Ο Απόλλωνας το πλήρωσε αυτό το έγκλημά του υπηρετώντας τον Άδμητο. Και ο άνθρωπος ισορροπεί μετρημένα πάνω σ’ αυτό το δίπολο. Αν το ξεχνάμε αυτό με εκ των άνωθεν επιταγές για το σωστό και το αρμόζον που απαιτούμε να εφαρμόζονται στους ανθρώπους, καταλήγουμε τελικά να είμαστε το ίδιο σκληροί όσο και το αρχικό χάος και το επαναφέρουμε.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 20, 2012 5:29:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home